LVT-2 / LVT(A)-2 Waterbuffel- Opties om een LVT-2 of LVT(A)-2 te bouwen- Open of gesloten luiken- Zeer gedetailleerde sporen- Waterlijnoptie inbegrepen- Optionele tinnen bemanning in blisterverpakkingen (apart verkrijgbaar) Aantal onderdelen: 76 stuks / 3 spruesHet Landing Vehicle, Tracked (LVT) is een amfibisch oorlogsvoertuig en amfibisch landingsvaartuig, geïntroduceerd door de Amerikaanse marine. LVT's werden tijdens WO2 gebruikt door het Amerikaanse Korps Mariniers, het Amerikaanse leger, de Canadese, Australische en Britse legers. Oorspronkelijk uitsluitend bedoeld als vrachtschepen voor operaties van schip naar wal, evolueerden ze naar aanvalstroepen- en vuursteunvoertuigen. De typen stonden bekend als Amphtrack, "Amtrak", "Amtrac", enz. (portmanteaus van "amfibische tractor"), en "alligator" of "alligator". De LVT vindt zijn oorsprong in een civiel reddingsvoertuig genaamd de Alligator. De Alligator, ontwikkeld door Donald Roebling in 1935, was bedoeld om te opereren in moerassige gebieden, ontoegankelijk voor zowel traditionele auto's als boten. Twee jaar later bouwde Roebling een opnieuw ontworpen voertuig met een verbeterde watersnelheid. Het Amerikaanse Korps Mariniers, dat een doctrine voor amfibische oorlogsvoering had ontwikkeld op basis van de ideeën van luitenant-kolonel Earl Hancock "Pete" Ellis en anderen, raakte geïnteresseerd in de machine nadat hij erover had gehoord via een artikel in het tijdschrift Life en overtuigde Roebling om een meer zeewaardig model voor militair gebruik te ontwerpen. Roebling voltooide in mei 1940 een gemilitariseerd prototype en verving het later door een krachtigere motor; het USMC testte het ontwerp in november 1940. Onder de indruk van het prototype werden 100 exemplaren gebouwd met behulp van een volledig stalen constructie, voor een robuuster en gemakkelijker te produceren ontwerp, en de eerste LVT-1 werd in juli 1941 geleverd. Nog voordat de eerste productie-eenheden werden geleverd, werden nog 200 eenheden besteld. Na verdere verbeteringen om aan de eisen van de marine te voldoen, werd het voertuig aangenomen als "Landing Vehicle Tracked" of LVT. De LVT-1 kon 18 volledig uitgeruste mannen of 4.500 pond (2.041 kg) vracht vervoeren. Oorspronkelijk bedoeld om bevoorrading van schepen naar de kust te vervoeren, hadden ze geen bepantsering en waren hun rupsbanden en ophanging onbetrouwbaar bij gebruik op hard terrein. De mariniers erkenden echter al snel het potentieel van de LVT als aanvalsvoertuig. Op 16 februari 1942 was een bataljon LVT's klaar voor de 1st Marine Division. LVT's zagen hun eerste operationele gebruik in Guadalcanal, waar ze uitsluitend werden gebruikt voor het aanvoeren van voorraden. Er waren ongeveer 128 LVT's beschikbaar voor de landingen. De LVT-2 Water Buffalo (Britse aanduiding Buffalo II) was een verbeterde LVT-1 met een nieuwe aandrijflijn (met dezelfde M3A1 lichte tankmotor om tijd te besparen en de productie te vereenvoudigen) en een rubberen "torsilastische" ophanging. De aluminium spoorkammen werden vastgeschroefd, waardoor het wisselen veel gemakkelijker was omdat ze snel versleten waren op het land en nog meer op koraal. De prestaties op hard terrein waren veel beter in vergelijking met de LVT-1. Er werden 2.962 exemplaren geproduceerd. De LVT(A)-2 was een gepantserde versie van de LVT-2 met extra bepantsering voor de bestuurderscabine en de rest van de romp. Tegen 1944 werden schilden toegevoegd om de voorste schutters te beschermen. Er werden 450 exemplaren geproduceerd. Het productie- en ontwikkelingswerk ging de hele oorlog door, wat resulteerde in de levering van 18.616 LVT's. Drieëntwintig bataljons van het Amerikaanse leger en elf USMC-bataljons waren in 1945 uitgerust met LVT's. Britse, Canadese en Australische legers gebruikten ook LVT's in gevechten tijdens WO2.