Visuele metaforen in een aantal Mahayana-soetra's construeren een discours waarin visuele waarneming dient als een model voor kennis en verlichting. In de Perfectie van Wijsheid (Prajnaparamita) en andere Mahayana-literatuur wordt onmiddellijke toegang tot de werkelijkheid gesymboliseerd door visie en in tegenstelling tot taal en conceptueel denken, die worden opgevat als het verduisteren van de werkelijkheid. Naast de filosofische manifestaties fungeerde de spanning tussen visie en taal ook als een legitimatiestrategie in de strijd van de vroege heterodoxe Mahayana-beweging voor autoriteit en legitimiteit. Deze nadruk op visie diende ook als een bron voor de overvloedige mythische beelden in Mahayana soetra's beelden die geritualiseerd zijn in Vajrayana-visualisatiepraktijken. McMahan brengt een breed scala aan literatuur over dit onderwerp, waaronder een zeldzame analyse van de weelderige beeldspraak van de Gandavyuha Sutra in zijn Indiase context. Hij sluit af met een bespreking van Indiase benaderingen van visualiteit in het licht van enkele recente discussies over oculaircentrisme in het westen, waarbij hij wetenschappers uitnodigt om de huidige discussie over visie en haar rol bij het construeren van epistemische systemen en culturele praktijken uit te breiden tot buiten de exclusief Europese en Amerikaanse focus. Taal: Engels